Ben hep uğurlayan oldum gidenleri.Hep geride kalan oldum.Gidenler hep mutluydu, heyecanlıydı; yeni bi hayata atılmak için hevesliydi. Kalan ise buruk bi şekilde düşünceli....Acaba bi gün ben de gidebilecek miyim?
Hayat 2010 yılında çok güzel kapılar açtı, ve çok güzel mutluluklar yaşattı bana. Hem de tamamen her şeyden ümidimi kesmişken. Önce kadro ardından tayin hakkı derken baya mutlu oldum. Gitmek istediğim yer yoktu ve sırf bu yüzden tercih yapmak içimden gelmiyodu nitekim de tayinim olmadı zaten. İşin tuhaf tarafı hala köy okulunda çalıştığım için burda kalasım da yok!
4 temmuzu dört gözle bekliyorum bakalım yüksek lisans sonucum ne olacak? Bir o kadar da korkuyorum ; ya olmazsa diye..Umudumu kaybetmek istemiyorum.
Olacağını düşündükçe içim kıpır kıpır oluyo..Umutla dolu bu bekleyişin sonu inşallah istediğim gibi olur.
Son bi haftadır seminer dolayısıyla boş boş okula gitmemden ötürü artık ben öğretmeyi çok seviyorum demeye başladım.Çok özledim öğrencileri ve onlarla birlikte olmayı. Senenin başında görevlendirildiğim Erdal İ.Ö.O dan tut finali yaptığım Karaağaç İ.Ö.O kadar...
Ne günlerdi ama...Ne kadar koymuştu aralık ayında okulu bırakıp, öğrencileri bırakıp da başka bi okula gitmek. Ben ki geçen sene yaşadığım onca olaya rağmen ilaç kullanmamıştım; bu sene ilaç kullandım. Bu sene de geçen seneki gibi çok ağladım, çok isyan ettim. Sonu güzel oldu her şeye rağmen ve herkese rağmen.Yine bir senenin sonuna geldik bak acısıyla, tatlısıyla. Bir yıl daha bitirdik, ve bir yaş daha yaşlandık. Geçen zaman bir çok şey öğretti ve bir çok şey kattı bana. Bakalım beni bu yıl eğitim-öğretim yılında neler bekliyor. Sabırsızlanıyorum evet !!!
keşke hayal ettiğimiz gibi birlikte gidebilseydik. şimdi ben de 4 temmuz'u bekliyorum heyecanla ve dualarla...
YanıtlaSil