Umutla yeniden...

            Bütün bir hayat boyunca yaşadıkların (geçmişin) seninle birlikte gelirmiş derlerdi de inanmazdım; meğer ne kadar da doğruymuş. İyi güzel yaşadın da bu yaşanmışlıklardan nasıl bir ders çıkardın diye sormak geliyor içimden; ve soruyorum...
           Hayata sadece iyi gözlerle bakıp ve iyi niyetle yaklaşırsan yani uyanık davranmazsan ( söylemek istemiyorum salak olursan) yaşananlar (yenen kazıklar) hep devam edecektir.
         

         Yaşamımız boyunca dokunduğumuz her şeyde parmak izimiz kalırmış. Dokunduğumuz her şeyde bir iz bırakırmışız. yaşadığım her şey de bende iz bıraktı. Ve aldığını aldı, götürdü benden. Hala ben gibi kalabilmek güzel olsa gerek.
        Yaşam boyu uğradığım bütün istasyonlar bana yepyeni şeyler de kattı elbette. Bunlarla belki gerçek beni buldum. Heybeme attığım her yeni şeyle yenilendim. Heybeme attığım her gereksiz şey ile ya da her gereksiz kişi ile de kendimi tazeledim. İnsanları anlamak, çözmek zormuş meğer dedim; uzaklaştım. Yalnız kalmak istedim; kabuğuma çekildim. Acıdır ki yanlız kalmayı zorla öğrendim, öğrenmek zorunda kaldım. Sessiz sessiz ağlamayı da öğrendim. Ağlarken gözyaşlarımı içime dökmeyi de aynı şekilde...
         Umut uzaklarda mısın hala? Yoksa yanımdasın da ben mi çok nankörüm?
         Bir kez daha güvenebilir miyim birisine? Açar mıyım bütün kapılarımı yeniden? Bulabilir miyim kendimi yeniden birilerinde? Yoksa sadece ben mi olurum ?
         Ben bu sorularla boğuşup durayım ktü yüksek lisans başvurum olmadı gerçekleri de unutmayayım.Kısmet başka üniversitedeymiş diyerek yeniden yürekleneyim.
         Yazımı okur musun bilmiyorum Kuzum, sitemim sana değil bilesin...Seni çok seviyorum ve benim zorlu Tutak yolculuğumda yanımda olduğun için de çok şanslı hissediyorum kendimi. Seni tanımak hayatımdaki en güzel şeymiş diyorum; iyi ki varsın..